Image may be NSFW.
Clik here to view.
Αν και ερασιτέχνης μελετητής της γεωπολιτικής, κατά καιρούς παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στο τελευταίο ερμητικά κλειστό κράτος του πλανήτη μας.
Η Βόρειος Κορέα θυμίζει την Αλβανία της περιόδου 1967 – 1990 όπου, κυριολεκτικά, κανείς δεν γνώριζε τι γινόταν μέσα σε αυτή τη χώρα. Η απόλυτη απομόνωση που είχε επιβάλλει ο Ένβερ Χότζα και εν συνεχεία, ο Ραμίζ Αλία στη γείτονα χώρα, είναι όμοια με την κατάσταση που επικρατεί στην Βόρεια Κορέα.
Σκέφτομαι μερικές φορές, τι μπορεί να πιστεύουν οι κάτοικοι της χώρας αυτής ότι συμβαίνει στις άλλες χώρες. Φανταστείτε να ζούσαμε σε απόλυτα ελεγχόμενη κοινωνία (όχι βέβαια ότι δεν συμβαίνει κι εδώ, μέχρις ενός σημείου!)
Αλήθεια όμως, έννοιες όπως “κατανάλωση” και “συσσώρευση πλούτου” ή λόγου χάρη, “επενδύσεις” θα πουν τίποτα στα εκατομμύρια των Βόρειο-Κορεατών;
Πιστεύετε ότι τους ενδιαφέρει να αγοράσουν το τελευταίο μοντέλο μιας τηλεόρασης, ή την πιο πρόσφατη μόδα στα ρούχα; Έχουν αλήθεια καμιά σημασία αυτά πίσω από την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη; Αλήθεια, έχει ρωτήσει κανείς τους κατοίκους αν είναι ευτυχισμένοι ή όχι; Ποιος θα μπορούσε να πει με βεβαιότητα αν είμαστε εμείς στη Δύση πιο πλήρεις ως άνθρωποι από τους κατοίκους της Βορείου Κορέας; Τι καταλάβαμε εμείς τα τελευταία χρόνια όντας υπερκαταναλωτικοί και ξοδεύοντας αφειδώς χρήματα που δεν είχαμε; Τι πετύχαμε με την εμμονή μας στην απόκτηση πλούτου;
Κάποτε ο Τζόρτζ Όργουελ είπε ότι δεν έχει σημασία αν οι οικονομικοί δείκτες δείχνουν ανάπτυξη και πρόοδο. Αυτό που έχει σημασία είναι αν οι άνθρωποι είναι πιο ευτυχισμένοι από παλαιότερα. Για σκεφτείτε το λίγο!
